Meegaan op kamp: een ervaring rijker
Christel Geesing ging als kinderarts mee naar het wintersportkamp in Obertauern in 2018. Ik werk in Bernhoven in Uden als kinderarts en ben samen met een collega onderdeel van het team voor kinderen met diabetes. Samen met een aantal teams uit andere ziekenhuizen zijn we verenigd in de stichting Kidz en KO. Dat doe ik met veel plezier en het inspireert me om samen met anderen te werken aan zo goed mogelijke diabeteszorg dicht bij huis.
Daarnaast ben ik moeder van 4 dochters waarvan er 2 op de middelbare school zitten en 2 al studeren en in Nijmegen wonen. Ik houd ook veel van sporten en spring al sinds mijn studententijd met veel enthousiasme 1 keer per jaar op de latten…. en dit jaar dus een keer extra. Hoe het wintersportkamp mij bevallen is lees je in het verslag dat ik erover schreef:
Donderdagochtend 2 februari om half 6 bij de bus in Papendal. 40 kinderen en hun ouders komen bepakt en bezakt aan. Tassen vol met skikleding, toiletspullen, telefoons, een enkel boek, maar ook: pompen, meters, sensoren, pennen, massa’s dextro’s, AA-drank, koekjes, met en zonder gluten en water gaan de bus in… Hoewel, eerst lijkt het er allemaal niet in te passen, maar met vereende krachten en pakinzicht van John Visser blijkt alles toch mee te kunnen. Bea, Esther en Els, diabetesverpleegkundigen, Rick Groenhard van de stichting en ik stappen ook in, uitgezwaaid door Bas van De Goor. Om 7 vertrekken we uiteindelijk richting Oostenrijk, halverwege pikken we John Kölker op.
Een geweldige reis
In de bus worden de eerste aanpassingen voor de komende dagen vast besproken. De eerste hoge suikers dienen zich al aan. Zo wordt meteen duidelijk dat elke verandering in het dagelijks ritme zijn consequenties heeft als je diabetes hebt.
De stemming zit er goed in, al duurt de reis langer dan verwacht door het late vertrek, de files en de eigenwijze sneeuwkettingen. Er wordt geen enkele keer gemopperd, maar iedereen is blij als we er zijn. We worden verwelkomd door Petra van de stichting, Elly en Harald, diabetesverpleegkundigen. Er is zelfs nog eten voor ons en de sneeuwhoogte is top. Dat belooft een heerlijke week te worden.
Ik heb ontdekt dat er ook 3 meiden mee zijn uit de regio van KIDZ en KO, Vera, Floor en Noortje! Extra leuk.
De eerste ski dag is wat wennen, veel kinderen zijn voor het eerst mee, maar vinden elkaar snel. Op ski/snowboard niveau wordt iedereen ingedeeld en alle groepen gaan met een diabetesverpleegkundige en een skileraar/boardlerares op stap. Ook ik sluit me aan bij een groepje. Het sneeuwt dus het zicht is beperkt, maar de pistes zijn heel goed. Regelmatig stoppen we even om te meten, te eten, te bolussen. Iedereen heeft ook zo zijn eigen strategie om zijn hypers en hypo’s te voorkomen of op te lossen. Voor iedereen valt er wat te leren.
De eerste dag eist gelijk zijn eerste slachtoffer. John Kölker valt op de rand van zijn bidon en breekt zijn rib. De rest van de week begeleidt hij, zich voorzichtig bewegend, de kinderen die thuis moeten blijven. Er zullen nog twee breuken volgen, griep, keelpijn, buikpijn en een oogontsteking.
Maar iedereen heeft het naar zijn zin, ook de kinderen die niet meer kunnen skiën of snowboarden willen echt blijven. Tijdens de maaltijden komen we allemaal samen in het jeugdhotel en in de avond is er na het eten, steeds wat te doen, onder andere een avond met een quiz, die behalve dat hij leuk is, ook een opening geeft om over allerhande diabetes gerelateerde zaken te praten, voorafgegaan door de indringende film de suikerlijers.
Verder een moordspel, waar iedereen fanatiek aan meedoet, en Rick gaat helemaal los. Ook gaan we een keer op grote banden de helling af. Lollig, al hadden we best iets steiler gewild, haha.
We hebben ook zonnige dagen en we leren veel (skiën en snowboarden, en dat antaflu-snoepjes veel koolhydraten bevatten) maar maken vooral ook veel plezier. Sommigen zetten dat tot in de late uurtjes door en hebben de volgende dag moeite om de latten weer op te pakken. Maar de diabetesverpleegkundigen kennen geen genade en meestal gaat iedereen weer vrolijk mee.
De bonte avond is enorm geslaagd, ik was echt onder de indruk van het saamhorigheidsgevoel en het feit dat echt iedereen vol overgave meedeed.
Helaas, helaas, op 7 februari stappen we samen weer de bus in naar Nederland. De voorraden zijn geslonken en de buschauffeur die nu inpakt blijkt echt kennis van zaken te hebben, want in een mum van tijd zit alles erin. De reis gaat voorspoedig en donderdagochtend worden we verwelkomd door Bas en alle ouders. Na een uitgebreid afscheid vertrekt iedereen weer naar huis.
Ik ben een ervaring rijker… en wat voor een. Nog meer respect voor al die kinderen die hun best doen om te leven met hun diabetes. En er wat van maken!
Afbeelding in achtergrond
Gerelateerde evenementen
